Aan tafel bij restaurant Mesa in Bennebroek
Sinds ongeveer een jaar zit aan de Bennebroekerlaan in Bennebroek een bijzondere horecazaak. Mesa heet het restaurant. Een blik op de website leert ons dat de eetgelegenheid twee broertjes – of zusjes – heeft in Spanje. En wel in Benitachell en in Moraira.
Dus mag je er gevoeglijk van uitgaan dat de Bennebroekse zaak ook Spaans eten serveert. Vooral wanneer blijkt dat op de deuren van de dames- en herentoilet bordjes hangen met respectievelijk Mujeres en Hombres. En bovendien is ’mesa’ het Spaans voor tafel.
Nee dus, Mesa Bennebroek heeft niets met Spanje te maken. ,,De naam is een samenvoeging van Mees en Saar, de kleinkinderen van de eigenaar. Puur toeval. Hij hoorde pas later over de betekenis van mesa. Oorspronkelijk komt hij uit Bennebroek en is na de verkoop van zijn bedrijf begonnen in de horeca. Inmiddels heeft de ondernemer drie restaurants, maar is hij bezig er meer te openen”, vertelt Richard van Goor. De Haarlemse horecaman is tevens de manager van het Bennebroekse etablissement.
Sinds de overname is Van Goor met zijn collega’s het restaurant aan het ‘upgraden’: het in elkaar schuiven van de twee onderdelen van de zaak: een bar bistro en een restaurant. Het eerste gedeelte is gevestigd in een soort binnenterras met een dak dat open kan worden geschoven bij mooi weer. Groene stoelen met ronde houten tafels en grote planten geven de gasten een lenteachtig gevoel.
Wij kiezen voor een tafeltje in het restaurantgedeelte, niet ver van de bar. Via de ramen in het achterste gedeelte kunnen we precies zien wat er in de keuken gebeurt. We beginnen trek te krijgen. Binnen no-time staat een medewerker met een mandje warm brood en verschillende sausjes bij ons. Altijd een goed begin. De kaart is net gewijzigd. Nieuw is de pizza met tonijn, de truffelkroketjes, de Caesarsalade, de mosselen à la Milanese en de zeebaars Thermidor. Favorieten als de gegrilde diamanthaas en spareribs zijn op het menu blijven staan.
De ober beveelt ons de pizza met tonijn aan, De tafelgenote hapt toe. Niet lang daarna is het resultaat te bewonderen op tafel. Een feestelijk gezicht. De pizzabodem bestaat uit papadum, een soort Indische cracker met reepjes tonijn. Daaroverheen heerlijke kruiden en veel groen (onder andere dungesneden plakjes radijs) en afgemaakt met wasabi mayonaise. Hapt heerlijk weg, lekker knapperig. Wordt mij verzekerd. Een tweede zou er ook wel ingaan. Maar de dame aan de overkant van de dis weet zich te beheersen.
Voor mij de salade met huisgerookte zalm met aan de rand van het bord twee geroosterde sneetjes brood. De salade is fris aangemaakt met bieslook/crème-fraiche en gefrituurde kappertjes. Plus schijfjes radijs en komkommer. Vers bereid, dat proef je meteen. Inmiddels is het buiten wat gaan schemeren.
De gedempte lichtspots en de kaarsen zorgen voor een intieme sfeer. Tijd voor de hoofdmaaltijd. Als voormalig inwoner van vissersplaats IJmuiden kun je me altijd wakker maken voor vis. Gelukkig staat het ook op de menukaart.
Ik kies voor de baars, vers gekocht op de visveiling in IJmuiden. Even later staat het gerecht in een pannetje voor me. Absoluut niets op aan te merken. Zo uit de oven op een bedje van gebakken spinazie met een beurre blanc en bovenop een flinke laag gesmolten kaas. Een smaakexplosie in mijn mond! De zoetige en milde smaak van baars gecombineerd met de pittige kaas en de verse spinazie. Wat een genot. Toch jammer dat de visbeleving van veel mensen niet verder gaat dan kibbeling of de Hollandse Nieuwe.
Gelukkig dat je niet speciaal naar een visrestaurant hoeft te gaan voor een mooi visgerecht. We drinken er een lichte rosé bij, een perfect wijntje bij vis. De overkant van de tafel heeft gegrilde diamanthaas, op zijn Frans gemarineerd met beurre café de Paris. Heerlijk zacht, is het oordeel.
Gezamenlijk hebben we een bakje bruingebakken frieten en – weer – een schaaltje met salade. Even vers en knapperig als de vorige salades. Er is nog plek voor een dessert. Opnieuw een suggestie van de ober: Île flottante. Een echte klassieker uit Frankrijk: een drijvend eilandje van zelfgemaakte meringue in een zee van vanille. Smaakt wel erg zoet. Een alternatief is de dame blanche, het vertrouwde vanille-ijs met warme chocoladesaus en slagroom. Voldaan verlaten we even later de zaak. Hier komen we vaker, nemen we ons voor.